Film Shutter Island (Wyspa tajemnic) jest dobry, ale trochę przekombinowany.
Tym razem w loterii filmowej trafiłem ślepy los. Podchodząc do tego filmu wiedziałem o nim, że na IMDB oceniają go na ponad osiem i że gra tutaj przezdolny Leonardo DiCaprio.
Zapowiadało się fajnie. Styl à la stary amerykański kryminał. Pierwsza połowa całkiem, całkiem.
Super film! Historia nie podąża oczywistymi ścieżkami, złe charaktery są naprawdę złe, dobre nie do końca dobre.
Na ignoranta – tak właśnie lubię konsumować filmy. Przed obejrzeniem To nie jest kraj dla starych ludzi wiedziałem o nim, że na IMDB ma ocenę powyżej ósemki. Tylko tyle.
OK, zaczyna się fajnie, bo stary Tommy Lee Jones gra starego szeryfa Tommy’ego, a nie superherosa na emeryturze. Nie przeginają z efektami specjalnymi – są tam, gdzie potrzeba. A im dalej w las, tym jest jeszcze lepiej.
Kupiłem sobie tę grę na ostatniej wyprzedaży na Steamie za około 14 zł. Nie zacząłem w nią grać natychmiast, bo miałem ważniejsze rzeczy do roboty. Dopiero po jakimś czasie spróbowałem ją odpalić.
Nie udało się za pierwszym razem. Za drugim też nie. A to instalator się sypał, a to gra się zamykała.
Ściągałem grę kilkakrotnie, instalowałem tyle samo razy. Zero efektu.
Już chciałem pisać do Steama, żeby mi zwrócili kasę, ale postanowiłem trochę pogooglać. Z opisanych sposobów [1] [2] pomogło dopiero ustawienie rozdzielczości do natywnej rozdzielczości ekranu mojego lapka (1366×768 pikseli).
Przygnębiający film o alkoholikach. Menele, nigdy nie będą romantykami, ani filozofami, chociaż niektórym z nich może tak się wydawać.
Pijaczek Henry Chinaski, wdający się od czasu do czasu w bójki w pobliskim barze, poznaje alkoholiczkę Wandę. Postanawiają razem zamieszkać. Wpada im trochę kasy, którą zaraz przepuszczają – to tyle jeśli chodzi o fabułę.
Recenzja filmu Dzieciaki z 1995 roku w reżyserii Larry’ego Clarka.
Oglądanie tego filmu jest bolesne. Nie dlatego, że jest kiepski. Tylko dlatego, że przypomina nam, jakie głupoty sami wyczynialiśmy będąc w tym wieku.
Generalnie nastolatki, z małymi wyjątkami, są głupie, nieodpowiedzialne i niebezpieczne dla siebie i otoczenia. Właśnie o tym jest ten film. O tym, że tytułowe dzieciaki z braku wyobraźni i instynktu samozachowawczego, dla chwilowej przyjemności, potrafią położyć na szali całą swoją przyszłość. Dla niektórych niestety kończy się to tragicznie.
Jeśli jesteś nastolatkiem, weź się do roboty! Kiedyś mi podziękujesz. Jeśli już nim nie jesteś, to gratuluję! – przetrwałeś najniebezpieczniejszy okres swojego życia. Teraz jest już z górki.
PS W filmie znalazł się jeden polski akcent :))
Do najnowszego albumu Daft Punk zabrałem się ze sporym poślizgiem. Nie wywarł na mnie jakiegoś wielkiego wrażenia. Słychać tu nakład pracy włożonej w powstanie albumu, że to porządna robota, a nie jakieś odcinanie kuponów od popularności. Jednak nie tego się spodziewałem.
Jak zwykle to u mnie bywa, do najnowszego albumu Daft Punk zabrałem się ze sporym poślizgiem. Powiem Wam, że nie wywarł na mnie jakiegoś wielkiego wrażenia.
To film tylko dla najbardziej zagorzałych fanów Johny’ego Deppa i Tima Burtona.
Ed Wood to film w reżyserii Tima Burtona przedstawiający historię reżysera-transwestyty kręcącego kiepskie niskobudżetowe filmy grozy.
Tytułową rolę zagrał oczywiście nie kto inny jak Johnny Depp – ulubiony aktor Burtona.
Co myślę o tym filmie?
Dałem się namówić na obejrzenie „O północy w Paryżu”i tylko utwierdziłem się w moim przekonaniu.
Dawne filmy Allena, takie jak Annie Hall czy Wszystko, co chcielibyście wiedzieć o seksie, ale baliście się zapytać, wnosiły do kina coś nowego.
Każdy z nas ma jakieś odchyły od normy. Strona Post Secret ma na celu pokazanie, że nie jesteśmy sami ze swoimi dziwactwami.
Pewnie nie raz w głowach wielu osób pojawiały się myśli w stylu: „Czy ze mną aby na pewno jest wszystko w porządku?” albo „Ja chyba nie jestem do końca normalny!”. A może jednak nie? Mniejsza z tym. Ja takie chwile zwątpienia w wieku „nastu” lat miałem nie raz. Pewnego dnia mnie olśniło: „Wszyscy są, na swój sposób, pierdolnięci!”.
I oto teraz mam na to twarde dowody.
Ta książka wpłynęła na to jak teraz patrzę na świat.
Dzisiaj napiszę kilka słów o książce, o której było głośno parę ładnych lat temu i która reklamowana była jako biblia alterglobalistów. Napisała ją Naomi Klein – kanadyjska dziennikarka dorastająca w rodzinie hipisów, a głównym tematem przewijającym się przez jej karty jest piętno, jakie dzisiaj odciskają na naszym życiu wszechobecne korporacje.
W No Logo możemy przeczytać między innymi o tym, jak to pewna amerykańska sieć kawiarni, serwująca swoje napoje w papierowych kubkach, stosując brudne triki przyczyniła się do masowych bankructw konkurencyjnych lokali. Jak sieci hipermarketów ograniczają wolność słowa, nie dopuszczając do sprzedaży książek i muzyki niezgodnej z gustami ich zarządów. Czy wreszcie o bezwzględnej walce o młode dusze już na etapie edukacji, poprzez zmuszanie uczniów do oglądania reklam w czasie lekcji, czy wprowadzenie do programu szkół przedmiotu, którego jedynym celem jest zaznajomienie dzieci z procesem powstawania buta (z doczepionym odpowiednim znaczkiem). Przykładów jest więcej: fastfoody w stołówkach, katedry i instytuty nazywane imieniem jakiejś korporacji i wiele, wiele innych.