Miałem ostatnio trochę wolnego czasu i postanowiłem nadrobić filmowe zaległości. Padło na Harry’ego Pottera.
Dlaczego nigdy wcześniej nie obejrzałem ani jednego filmu z tej serii?
Były ku temu dwa główne powody:
Pierwsze primo: wrodzona przekora – każda rzecz, która zdobywa jakąś tam popularność od razu traci w moich oczach. Jakoś już tak jest, że to, co podoba się masom, mnie zwykle nie podchodzi. Może to objaw mojego hipsteryzmu, a może naprawdę mam inny gust niż większość widzów.
Netflix ma specjalną stronę, na której znajdziemy listę tytułów do odtworzenia w danym języku.
Ostatnio postanowiłem, że na poważnie wezmę się za naukę języka obcego. Jestem wrogiem studiowania podręczników – dla mnie jest to bardzo nienaturalny i mało efektywny sposób nauki. Wierzę, że dużo lepszym sposobem jest jak najczęstszy kontakt z językiem i nauka niejako przy okazji: czytanie w oryginale artykułów w sieci, słuchanie audio fiszek i audiobooków, czytanie książek jednocześnie w dwóch wersjach językowych oraz oglądanie filmów ze ścieżką w języku obcym i napisami po polsku (ew. obcojęzycznymi).
Kultowy komiks, kultowy reżyser (Luc Besson), największy budżet w historii europejskiego kina.
Film zapowiadał się dobrze:
Przypuszczam, że pierwsze zebranie ludzi odpowiedzialnych za produkcję filmu Ted wyglądało mniej więcej tak:
– Hej, zróbmy film o pluszowym miśku, ale dla dorosłych. Będzie pił, ćpał i podrywał dupeczki!
Film Shutter Island (Wyspa tajemnic) jest dobry, ale trochę przekombinowany.
Tym razem w loterii filmowej trafiłem ślepy los. Podchodząc do tego filmu wiedziałem o nim, że na IMDB oceniają go na ponad osiem i że gra tutaj przezdolny Leonardo DiCaprio.
Zapowiadało się fajnie. Styl à la stary amerykański kryminał. Pierwsza połowa całkiem, całkiem.
Super film! Historia nie podąża oczywistymi ścieżkami, złe charaktery są naprawdę złe, dobre nie do końca dobre.
Na ignoranta – tak właśnie lubię konsumować filmy. Przed obejrzeniem To nie jest kraj dla starych ludzi wiedziałem o nim, że na IMDB ma ocenę powyżej ósemki. Tylko tyle.
OK, zaczyna się fajnie, bo stary Tommy Lee Jones gra starego szeryfa Tommy’ego, a nie superherosa na emeryturze. Nie przeginają z efektami specjalnymi – są tam, gdzie potrzeba. A im dalej w las, tym jest jeszcze lepiej.
Przygnębiający film o alkoholikach. Menele, nigdy nie będą romantykami, ani filozofami, chociaż niektórym z nich może tak się wydawać.
Pijaczek Henry Chinaski, wdający się od czasu do czasu w bójki w pobliskim barze, poznaje alkoholiczkę Wandę. Postanawiają razem zamieszkać. Wpada im trochę kasy, którą zaraz przepuszczają – to tyle jeśli chodzi o fabułę.
Recenzja filmu Dzieciaki z 1995 roku w reżyserii Larry’ego Clarka.
Oglądanie tego filmu jest bolesne. Nie dlatego, że jest kiepski. Tylko dlatego, że przypomina nam, jakie głupoty sami wyczynialiśmy będąc w tym wieku.
Generalnie nastolatki, z małymi wyjątkami, są głupie, nieodpowiedzialne i niebezpieczne dla siebie i otoczenia. Właśnie o tym jest ten film. O tym, że tytułowe dzieciaki z braku wyobraźni i instynktu samozachowawczego, dla chwilowej przyjemności, potrafią położyć na szali całą swoją przyszłość. Dla niektórych niestety kończy się to tragicznie.
Jeśli jesteś nastolatkiem, weź się do roboty! Kiedyś mi podziękujesz. Jeśli już nim nie jesteś, to gratuluję! – przetrwałeś najniebezpieczniejszy okres swojego życia. Teraz jest już z górki.
PS W filmie znalazł się jeden polski akcent :))
To film tylko dla najbardziej zagorzałych fanów Johny’ego Deppa i Tima Burtona.
Ed Wood to film w reżyserii Tima Burtona przedstawiający historię reżysera-transwestyty kręcącego kiepskie niskobudżetowe filmy grozy.
Tytułową rolę zagrał oczywiście nie kto inny jak Johnny Depp – ulubiony aktor Burtona.
Co myślę o tym filmie?
Dałem się namówić na obejrzenie „O północy w Paryżu”i tylko utwierdziłem się w moim przekonaniu.
Dawne filmy Allena, takie jak Annie Hall czy Wszystko, co chcielibyście wiedzieć o seksie, ale baliście się zapytać, wnosiły do kina coś nowego.